သူရိုု႔ကိုုလား၊ ဆရာ႔ထီးတစ္လက္ငွား သႀကၤန္မွာ ကာျပီး ထားခ်င္ရဲ႔
ေဇာ္ထက္(ပ်ဥ္းမနား)၊ ဧျပီ ၁၇၊ ၂၀၁၄
သႀကၤန္ေရာက္ျပီမိုု႔ ရြက္ေႀကြေတြနဲ႔အတူ ႏွစ္ေဟာင္းေႀကြလိုု႔ ႏွစ္သစ္ကိုု ေရာက္ျပီေပါ႔။ ကိုုယ္တိုုင္က ႏိုင္ငံရပ္ျခားကိုု ေရာက္ေနေပမယ္႔လည္း အင္တာနက္တန္ခိုုးနဲ႔ ျမန္မာျပည္က သႀကၤန္ကိုု အလြမ္းေျဖရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကသႀကၤန္ပြဲရဲ ႔ ဓာတ္ပံုုေတြ၊ ဗီြဒီယိုုေတြကိုု ျမင္ရေတာ႔ ျမန္မာျပည္ကိုု လြမ္းလည္းလြမ္းသလိုု စိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မိရတာလည္း အမွန္ပါပဲ။ ကိုု္ယ္ပဲ အသက္ႀကီးလာလိုု႔ ေခတ္မမွီေတာ႔တာလား…။
“သႀကၤန္မယ္ေတြ ေပ်ာ္ပါေစ x x x အိုု...ေရႊမန္းျမိဳ႔မ လာျပီေလ” ဆိုုတဲ႔ သီခ်င္းနဲ႔ ျမန္မာ႔ ယဥ္ေက်းမႈ အျပည္႔နဲ႔
မႏၱေလးသႀကၤန္မွာ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္က ရခဲ႔တဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြက ဒီေန႔အထိ၊ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ျပီး ႏွစ္ေပါင္း၂၀ေက်ာ္ ႀကာခဲ႔ေပမယ္႔ မေမ႔ႏိုုင္ေသးပါဘူး..။
“သူမ်ားေပ်ာ္လိုု႔ မေပ်ာ္ႏိုုင္ သႀကၤန္ေရာက္လိုု႔မိႈင္” ဆိုုတာက ႏိုင္ငံျခားေရာက္ ျမန္မာလူမ်ိဳး နည္းနည္းပဲ ရွိတဲ႔ေနရာက ကိုုယ္လိုု ျမန္မာေတြအတြက္လားလိုု႔ ေတြးမိပါရဲ ႔။ အခုုေခတ္မွာေတာ႔ အင္တာနက္ေႀကာင္႔ ကမၻာအရပ္ရပ္က ျမန္မာေတြလည္း ျမန္မာျပည္နဲ႔ တျပိဳင္တည္း အြန္လိုုင္းသႀကၤန္က်လိုု႔ရတယ္ ဆိုုေတာ႔လည္း မဆိုုးလွပါဘူး။ ကိုုယ္႔ အသက္ကမငယ္ေတာ႔ဘူး ဒီအရြယ္က ဘာ၀နာပဲလုုပ္ ဆိုုခ်င္တဲ႔သူေတြလည္း ဆိုုမွာေပါ႔။ ဘာပဲေျပာေျပာ ႏွစ္ကူးဆိုုေတာ႔ စိတ္ျမဴးတာက၊ စိတ္ေပ်ာ္တာက ေကာင္းပါတယ္။ ႏွစ္ေဟာင္းက စိတ္ေဟာင္းေတြ စိတ္ညစ္ေတြကိုု ထားခဲ႔ျပီးေတာ႔ စိတ္သစ္ လူသစ္နဲ႔ မဂၤလာ ႏွစ္သစ္ကိုု ကူးရမွာေပါ႔။
ျမန္မာႏိုုင္ငံက သႀကၤန္ပြဲေတာ္မွာ တခ်ိဳ႔ေသာသူေတြ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ ပိုုျပီးေတာ႔ ႀကမ္းရမ္းလာတာကိုု စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြ႔ရတယ္။ သရုုပ္ပ်က္စြာ၀တ္စားဆင္ယင္တာေတြ၊ မူးရူးျပီး အျမင္မေတာ္ေအာင္ ကခုုန္ႀကတာေတြေပါ႔။ ဒီႏွစ္ေတာ႔ တျခားႏွစ္ေတြနဲ႔မတူ တရား၀င္ စင္ေပၚမွာ မိန္းမပ်ိဳေလးေတြ စကပ္တိုုတိုုနဲ႔ အျပာေရာင္ေတြ၀တ္ျပီး အျပာကေတြနဲ႔ ေကာ႔ေကာ္ကန္ကား ကတာေတြ ေတြ႔ရေတာ႔ “ျဖဴုုျဖဴျပာျပာနီနီ၀ါ၀ါ ေ၀ဆာျမဴးလိုု႔ပင္” ဆိုုတဲ႔ ယိမ္းကေနတဲ႔ ခ်စ္စရာ ျမန္မာမကေလးေတြ ဘယ္မွာလည္းလိုု႔ ႏွေမ်ာတသစြာနဲ႔ ေတြးမိရဲ႔။ ရွိေတာ႔ရွိတယ္ ရွားတယ္ဆိုုတာမ်ိဳး မျဖစ္ပါေစနဲ႔လိုု႔ ဆုုေတာင္းမိပါရဲ႔။
ျမန္မာသႀကၤန္က “ဆရာ႔ထီး” နဲ႔ ဘာဆိုုင္လိုု႔လည္းလိုု႔ ေမးခ်င္ႀကမွာပါ။ က်ေနာ႔ဆရာကေတာ႔ က်ေနာ္ငယ္စဥ္က ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔မွာ ေက်ာင္းတက္တုုန္းက အလယ္တန္းျပဆရာ ခ်င္းအမ်ိဳးသား ဆရာႀကီး ဦးအုုန္းေဖပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အဂၤလိပ္စာ အရမ္း၀ါသနာပါသလိုု ေစတနာလည္း အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဆရာႀကီးရဲ႔ ထူးျခားခ်က္ကေတာ႔ ဘယ္သြားသြား သူ႔ပခံုုးေပၚမွာ ထီးေကာက္ႀကီး တစ္ေခ်ာင္း ခ်ိတ္ထားတာပဲ။ ဆရာႀကီးရဲ ႔ အဲဒီထီးအေႀကာင္းကိုု အခုု အႏွစ္ ၄၀ ေလာက္ ႀကာတဲ႔အထိ အမွတ္ရေနမိပါတယ္။
ဒီႏွစ္ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ ႏွစ္ဆန္းတုုန္းက ပ်ဥ္းမနားျမိဳ႔၊ အထက(၂) ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားရဲ ႔ ဆရာကန္ေတာ႔ပြဲမွာ ငယ္ဆရာေတြကိုု ကန္ေတာ႔ရင္း ဆရာႀကီးကိုု ျပန္ျပီးေတြ႔ခဲ႔ရတယ္။ အသက္ကေတာ႔ ၈၀ ေက်ာ္ျပီေပါ႔။ ဆရာႀကီးကိုု တျခားဆရာဆရာမေတြနဲ႔ အတူေတြ႔ေတာ႔ က်ေနာ႔အေနနဲ႔ ၀မ္းသာ၀မ္းနည္း ျဖစ္မိရပါတယ္။ ၀မ္းသာတာကေတာ႔ ဆရာႀကီး သက္ရွိထင္ရွားရွိျပီး သန္သန္မာမာ ျဖစ္ေနတာကိုု ျမင္ရလိုု႔ပါပဲ။ အကန္ေတာ႔ခံစဥ္ျမင္႔ေပၚက ဆရာႀကီးကိုု သြားႏႈတ္ဆက္ေတာ႔ ဆရာႀကီးက ေျပာပါတယ္။
“မင္း ႏိုင္ငံျခားက ျပန္မလာနဲ႔ဦး။ ဒီမွာငါတိုု႔လိုု ေအာက္ေျခက လူတန္းစားေတြက ခံစားရတုုန္းပဲ”ဆိုုျပီး ရင္နာသံနဲ႔ ရင္ဖြင္႔ရွာပါတယ္။
တစ္သက္လံုုး ရိုုးရိုုးသားသားနဲ႔ ပညာနဲ႔ပင္ပင္ပန္းပန္း အသက္ေမြးခဲ႔ျပီး တစ္ဘက္ကလည္း တတ္ႏိုုင္သမွ် ေမြးျမဴေရးေလးဘာေလး လုုပ္ခဲ႔ေပမဲ႔ ရုုန္းကန္ေနရဆဲျဖစ္တ႔ဲ သူ႔ဘ၀ကေတာ႔ ျမန္မာႏိုုင္ငံရဲ႔ အေျခခံလူအမ်ားရဲ႔ ဘ၀ကိုု ထင္ဟပ္ေနတာလား ေတြးမိရပါတယ္။
“မင္း ဒီမိုုကေရစီအစစ္ရမွသာ ျပန္လာပါကြာ” ဆိုုတဲ႔ ဆရာ႔ရဲ႔ စကားကိုု ႀကားရေတာ႔ က်ေနာ္လည္း ၀မ္းနည္းမိပါတယ္။
အရင္ကဆိုုရင္ “မင္း ဘယ္ေတာ႔ ျပန္လာမွာလည္း”လိုု႔ ေစတနာနဲ႔ ေမးရွာမွာ။
“အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ႔ အိမ္ျပန္ခ်င္တဲ႔သူေတြခ်ည္းပါပဲဆရာႀကီးရာ” လိုု႔ ရင္ထဲကသာ ေျပာေနမိပါတယ္။
က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းတက္ရင္းနဲ႔ တစ္ေန႔မွာ က်ေနာ္တိုု႔ ပ်ဥ္းမနား အထက(၂) က ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ ဆံုုးေတာ႔ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြအားလံုုး လမ္းေလွ်ာက္ျပီး သခ်ိၤဳင္းကုုန္းကိုု အသုုဘလိုုက္ပိုု႔ႀကပါတယ္။ အရင္တုုန္းက ပ်ဥ္းမနား သခ်ိၤဳင္းကုုန္းက ျမိဳ႔အ၀င္၀ ဆင္ရုုပ္ႀကီးနားမွာ ရွိပါတယ္။ ျမိဳ႔အေနာက္ဘက္အထြက္ ရန္ကုုန္-မႏၱေလးလမ္းေဟာင္းရဲ႔ ညာဘက္ျခမ္းမွာ သခ်ိၤဳင္းရွိပါတယ္။ ျမိဳ႔လယ္ကေန သခ်ိွဳင္းအထိလမ္းေလွ်ာက္ရင္ တစ္မိုုင္သာသာ ၂ မိုုင္ေလ်ာ႔ေလ်ာ႔ေလာက္ ရွိတာမိုု႔လိုု႔ အဲဒီေခတ္အခါက လမ္းေလွ်ာက္ျပီး အသုုဘ ပိုု႔ေလ႔ ရွိႀကပါတယ္။ ျမင္းလွည္းအသုုဘရထားရွိပါတယ္။ ျမင္းရထားနဲ႔ အေခါင္းကိုု တင္ရင္တင္၊ မတင္ရင္ အေခါင္းကိုုထမ္းျပီးေတာ႔ အသုုဘ ခ်ႀကတာလည္း ရွိခဲ႔တယ္။ ေႀကးစည္တီးသူ၊ အသုုဘႏွဲ နဲ႔ ေဗ်ာတီးသူေတြလည္း ပါတာေပါ႔။ အခုုေခတ္ ကေလးေတြကေတာ႔ ဘယ္ ျမင္ဘူးပါေတာ႔မလည္း။ ပ်ဥ္းမနားသခ်ိဳၤင္းကလည္း ကားနဲ႔သြားမွရမဲ႔ ေနရာကိုု ေျပာင္းသြားျပီ။ တစ္ခါေတာင္မက ႏွစ္ခါေျပာင္းလိုု႔ က်ေနာ႔ ဘိုုးဘြားေတြရဲ႔ အုုတ္ဂူေတြေတာင္ ဘယ္ေရာက္ကုုန္ျပီလည္း မသိေတာ႔ပါဘူး။ တရားနဲ႔ ဘာမွမျမဲဘူးလိုု႔ပဲ ေျဖရတာေပါ႔။ သူမ်ားႏိုုင္ငံေတြမွာေတာ႔ အသက္ရွိသူေတြမေျပာနဲ႔ တမလြန္ေရာက္သြားတဲ႔သူေတြကိုုေတာင္ ဂရုုတစိုုက္။ သူတိုု႔ရဲ႔ ေထာက္ႀကံ ႔က သခ်ိဳၤင္းကိုုပဲ ႀကည္႔ပါလား။ ကိုုယ္ေတြကေတာ႔ ဘာတတ္ႏိုုင္လိုု႔လည္းေပါ႔။
အျဖဴနဲ႔အစိမ္း၀တ္ထားတဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔ ေက်ာင္းသားတန္းႀကီးက အသုုဘပ႔ိုရင္း ပ်ဥ္းမနားေစ်းႀကီးရဲ႔ အေနာက္ေျမာက္ေထာင္႔ကိုု ေရာက္လာပါတယ္။ ေစ်းအေနာက္ေျမာက္ေထာင္႔ေရာက္ရင္ သခ်ိဳင္းကုုန္းသြားဖိုု႔ ဘယ္ဘက္ကိုု ေကြ႔ရတယ္။ ျပီးေတာ႔မွ ေစ်းေနာက္ဘက္တံခါးေပါက္ေရာက္ရင္ ညာခ်ိဳးျပီး အေနာက္ဘက္ကိုုတန္းတန္း ရွမ္းကန္ဘက္ကိုုဦးတည္ျပီး ဆက္သြားရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ေစ်းလမ္းေထာင္႔ လမ္းမေပၚမွာ အရူးတစ္ေယာက္က လံုုခ်ည္မပါ ေအာက္ပိုုင္းဗလာနဲ႔ အုုတ္မုုတ္ခြက္ကိုု အားရပါးရေခါက္ျပီး သီခ်င္းတျငီးျငီးနဲ႔ေပါ႔။ ေက်ာင္းသူေတြက အပ်ိဳရြယ္ကေလးေတြဆိုုေတာ႔ မ်က္ေစ႔လႊဲကုုန္ႀကတာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ လုူတန္းႀကီးနဲ႔သူနဲ႔က အရမ္းကပ္ေနတာကိုုး။ ဘယ္ေလာက္ပဲ မ်က္ႏွာလႊဲတယ္ဆိုုဆိုု ဘယ္လြယ္ပါ႔မလည္း။ မိန္းကေလးေတြမေျပာန႔ဲ ကိုုယ္ေတာင္ ေအာ္ဂလီဆန္တယ္။ ဆရာမေတြလည္း ဒုုကၡေပါ႔။ အဲဒီမွာတင္ ကယ္တင္ရွင္က ေရာက္လာတယ္။ တျခား ဘယ္သူမွ မဟုုတ္ပါဘူး။ ဆရာႀကီးဦးအုုန္းေဖပါပဲ။
ဆရာႀကီးက သူ႔ပခံုုးက ထီးေကာက္ႀကီးကိုု အျမန္ဖြင္႔လိုုက္ျပီး လမ္းမေပၚမွာေပါင္ကားယားနဲ႔ တန္းလန္းငုုတ္တုုတ္ထိုုင္ေနတဲ႔ အရူးကိုု သူ႔ထီးနဲ႔ ကာထားလိုုက္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ႔မွပဲ က်ေနာ္အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ ေနသာသြားေတာ႔တယ္။ ဆရာႀကီးခမ်ာ ေနာက္ဆံုုးေက်ာင္းသားတန္းႀကီး ဆံုုးသြားတဲ႔အထိ ေနပူထဲမွာ ေခၽြးသံတရႊဲရႊဲနဲ႔ ေနပူပူထဲမွာ ကာထားေပးရွာပါတယ္။ လြန္ခဲ႔တဲ႔အႏွစ္ ၄၀နီးပါးက ဆိုုေပမဲ႔ က်ေနာ႔ရဲ႔ မ်က္ေစ႔ထဲမွာ ခုုထက္ထိကိုု ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ ျမင္ေနဆဲပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အရူးကေတာ႔ ရူးေနေတာ႔ ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိဘူးေပါ႔။ ယိုုသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ဆိုုတာ ဒါမ်ိဳးပဲ ထင္ပါတယ္။ ေပၚသူမရွက္ ျမင္သူရွက္ေပါ႔။ အရူးကေတာ႔ မိန္းကေလးေတြကိုုႀကည္႔ျပီး ျပံဳးျပံဳးႀကီးေတာင္ လုုပ္ေနလိုုက္ေသးတယ္။
အခုုႏွစ္ ျမန္မာႏိုုင္ငံသႀကၤန္မွာလည္း ယိုုသူမရွက္၊ ျမင္သူရွက္၊ ကသူမရွက္ ႀကည္႔သူရွက္ပါပဲ…။ အျပာေရာင္မယ္မ်ားက အျပာေရာင္ေနာက္ခံ စဥ္ျမင္႔ေပၚက ပိတ္ကားရဲ႔ေရွ႔မွာ ဆတ္ေကာ႔လပ္ေကာ႔ ကႀကတာက ထိုုင္းႏိုုင္ငံက အကမယ္ေတြလိုု႔လည္း ေျပာပါတယ္။ ပရိသတ္ထဲမွာ အရြယ္မစင္ေသးတဲ႔ ကေလးေတြ ပါမွာပါ။ ဒီလိုုကတာေတြက ညကလပ္လိုုဟာမ်ိဳးေတြမွာဆိုုရင္ ဘာမွမထူးေပမဲ႔လည္း ေန႔ခင္းေႀကာင္ေတာင္ႀကီးမွာ သူသူငါငါ အရြယ္မေရြး ျမင္ရတဲ႔အခါ အမိနဲ႔ႏွမမ်ားကိုုလည္း မ်က္ေစ႔ရွက္ေစပါတယ္။ ေခတ္ေတြေျပာင္းလဲလာတယ္ ဆိုုေပမဲ႔လည္း ျမန္မာသႀကၤန္ဆိုုတာ ဒါမ်ိဳးလားလိုု႔ သူမ်ား တိုုင္းတစ္ပါးသားေတြ ထင္စရာျဖစ္ပါတယ္။ လန္ဒန္မွာ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ႔ မိတ္ေတြ ျမန္မာဆရာ၀န္တစ္ဦးက ေဆးရံုုမွာ အတူတူ အလုုပ္လုုပ္ေနတဲ႔ လုုပ္ေဖာ္ကိုုင္ဖက္ေတြကိုု ငါတိုု႔သႀကၤန္ ဆိုုျပီး ႀကြားမလိုု႔ ဂူဂဲလ္မွာ သႀကၤန္ဓာတ္ပံုုေတြကိုု ရွာတယ္ ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ျမန္မာသႀကၤန္ရဲ႔ ေကာ႕ေကာ္ကန္ကားပံုုေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္လာလိုု႔ေတာ္ေတာ္ေလး မ်က္ႏွာပူမိရတဲ႔အေႀကာင္း၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတဲ႔အေႀကာင္း ေျပာပါတယ္။
ဒီလိုုသရုုပ္ပ်က္ေတြ သႀကၤန္မွာ မျမင္ခ်င္တာဟာ ႏိုင္ငံျခားမွာေရာက္တာ ႀကာတဲ႔ က်ေနာ္တိုု႔လိုု အဘိုုးႀကီးေတြ ေခတ္မမွီတာပဲ ျဖစ္မယ္လိုု႔ေတာ႔ မထင္ပါ။ ျမန္မာႏိုုင္ငံ အတြင္းမွာလည္း ဒီလိုုပံုုရိပ္ေတြကိုု မျမင္ေစခ်င္တဲ႔သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိပါတယ္။ ျမဴးႀကြတဲ႔ေတးသံ ပ်ံ႔လြင္႔ေနတဲ႔ အဆိပ္နဲ႔ သႀကၤန္မိုုးအတုုေတြရဲ႔ အႏၱရာယ္ေတြကေန အနာဂတ္ ျမန္မာကေလးသူငယ္ေတြကိုု လြတ္ကင္းေအာင္ေတာ႔ ဘယ္လိုုလုုပ္ႀကရင္ ေကာင္းမလည္း ေတြးႀကည္႔မိပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ သႀကၤန္ေရာက္ရင္ ျမင္သူေတြ ဘယ္ေလာက္ရွက္ရွက္ ယိုုသူေတြက ႏွစ္စဥ္ ယိုုႀကမွာပါပဲ။ ဒီလိုု ေဟာ႔ေရွာ႔ကခုုန္ႀကသူေတြ၊ စီစဥ္သူေတြဆိုုတဲ႔ ယိုုသူအေပါင္းက မရွက္တတ္ေတာ႔လည္း ေနာင္လာေနာက္သား လူမမယ္ေလးေတြက အတုုယူေတြမွားမွာ စိုုးပါတယ္။ ကိုုယ္႔မွာက ပါ၀ါအာဏာ မရွိေလေတာလည္း မ်ားမ်ားေတာ႔ မတတ္ႏိုုင္ပါ။ အဲဒီေတာ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးစီစဥ္သူနဲ႔ ေပၚေပၚပါးပါး၊ ေဖာ္ေဖာ္ကားကား ကခုုန္သူေတြကိုုေတာ႔ အရူးရဲ ႔အဂၤါကိုု မျမင္ရေအာင္ ကာေပးခဲ႔တဲ႔ “ဆရာႀကီးရဲ႔ ထီးေကာက္ႀကီးသာ ငွားျပီးေတာ႔ သူရိုု ႔ကိုု ကာထားေပးလိုုက္ခ်င္ရဲ ႔”လိုု႔ပဲ ဆိုုခ်င္ပါေတာ႔တယ္။ ။